Neurodegenerative diseases: Alzheimer’s and Parkinson’s disease
W artykule zostały przedstawione podstawowe mechanizmy leżące u podłoża obu schorzeń standardy leczenia oraz kierunki poszukiwań nowych metod terapeutycznych.
Abstract
Z uwagi na proces starzenia się społeczeństw, częstość występowania zespołów otępiennych stale wzrasta. Choroba Alzheimera jako otępienie „starcze” jest najczęstszą przyczyną zaburzeń otępiennych w wieku podeszłym. Jest to choroba zwyrodnieniowa ośrodkowego układu nerwowego, charakteryzująca się postępującym deficytem funkcji poznawczych, zwłaszcza pamięci oraz zaburzeniami zachowania, takimi jak: apatia, pobudzenie i objawy psychotyczne. Cechami neuropatologicznymi choroby Alzheimera jest występowanie zwyrodnienia neurofibrylarnego i złogów amyloidu zewnątrzkomórkowego pod postacią blaszek amyloidowych. Choroba Parkinsona jest również jedną z najczęstszych chorób neurozwyrodnieniowych i podobnie jak choroba Alzheimera dotyczy przede wszystkim pacjentów po 50. roku życia. Głównymi objawami choroby Parkinsona są zaburzenia w postaci spowolnienia ruchowego, drżenia spoczynkowego i wzmożenia napięcia mięśni typu plastycznego. W obrazie patomorfologicznym wewnątrz neuronów stwierdza się obecność wtrętów nazywanych ciałami Lewy’ego, których głównym składnikiem jest białko α-synukleina. W artykule zostały przedstawione podstawowe mechanizmy leżące u podłoża obu schorzeń. Opisano ich objawy kliniczne, procedury diagnostyczne i kryteria rozpoznawania. Przedstawiono obecnie obowiązujące standardy leczenia oraz kierunki poszukiwań nowych metod terapeutycznych.